A casa, o neno , o tempo e ti
A casa que levei comigo desde a nación primeira
e desde sempre souben levantada nas beiras dun espello azul
O neno , auga dun beixo , soberano amor que docemente obriga .
O tempo , estas janelas
abertas a outros sen razón .
E ti
raíz da vida nova ,
fundadora do tempo
Beatriz.
In , a escrita das Aves de Marzo, de Xosé María Álvarez Cáccamo, Ed Tema 1997
A casa que levei comigo desde a nación primeira
e desde sempre souben levantada nas beiras dun espello azul
O neno , auga dun beixo , soberano amor que docemente obriga .
O tempo , estas janelas
abertas a outros sen razón .
E ti
raíz da vida nova ,
fundadora do tempo
Beatriz.
In , a escrita das Aves de Marzo, de Xosé María Álvarez Cáccamo, Ed Tema 1997
3 comentários:
Esos cuatro elementos con los que enmarca su post son, en esta época, raíz duradera de la memoria.
Su prosa es un canto a la primavera, alas de pájaros. De aves mejor, para hacer el dicurso más poético. Como merece.
somos alas sin rumbo
a la deriva.
volamos
planeando
a favor del viento.
hasta cruzarnos
en el aire
con la brisa
que provocan
otras aves
que pasan
a nuestro lado
saliéndonos al paso.
en nuestro camino.
un abrazo de marzo.
Um abraço de Março :))
Gratapela ateção e pelas palavras
Cordialmente ...
(gosto desta palavra)
iv*
Enviar um comentário